Almaasgaten

Normaal zitten mensen vol met gaten. Een gat is een deel van jouw essentie waarvan je afgesneden bent geraakt; waarvan je het bewustzijn kwijt bent. Als je je niet bewust bent van een aspect van je essentie, dan manifesteert dat zich niet meer.

Het kan een verlies van liefde zijn, verlies van eigenwaarde, het verlies van het vermogen tot contact, verlies van kracht, verlies van wil, verlies van helderheid, verlies van vreugde, etc., van één of meer van die aspecten van essentie.

Bijvoorbeeld, als je bent afgesneden van eigenwaarde voel je je niets waard. Dat gat probeer je te vullen van buitenaf met waardering, erkenning, status, etc. Een ander moet jou dat dan geven. Je komt dan makkelijk in een vicieuze cirkel terecht. Mijn cirkel is bijvoorbeeld:

1. ik ben niets waard;
2. ik doe mijn best om erkenning te krijgen;
3. ik krijg een schouderklopje voor wat ik doe;
4. ik voel me gekleineerd, zie je wel:
5. ik ben niets waard.

Van een gat ben je je vaak niet bewust. Maar de aanwezigheid van verlangens en behoeften wijst op gaten. Een verlangen naar waardering en erkenning wijst op verlies van eigenwaarde.

Als baby heb je geen gaten. Gaten ontstaan in je kinderjaren door moeilijke ervaringen. Misschien gaven je ouders je het gevoel, dat jij er niet toe deed; je werd niet gezien: ze negeerden je essentiële waarde. Zo raakte je afgesneden van je eigenwaarde. Zo ontstaan gaten. Die gaten vul je op met valse gevoelens, opvattingen, overtuigingen over jezelf, strategieën om met je omgeving om te gaan.

Ook de Redder, Aanklager en Slachtoffer (dramadriehoek) zijn van dat soort strategieën om je gaten te vullen. Die vulsels maken je persoonlijkheid tot een valse persoonlijkheid. En daarmee identificeren we ons op den duur. We denken dat we die valse persoonlijkheid zijn.

Hoe dieper de relatie die we met iemand hebben, hoe vaker het voorkomt dat die persoon ons geeft wat we missen: onbewust vullen we ons gat met die ander. We voelen ons met die persoon waardevol. Die ander geeft me een deel van mijzelf dat ik miste. Maar dat is valse persoonlijkheid; geen essentie.

Als dat gebeurt zie ik onbewust de ander als een deel van mijzelf. Verlies ik die persoon, dan voelt dat als het verlies van een deel van mijzelf, omdat die ander dat deel van mijzelf vervulde. Dan voel je het gat; daarom is het verlies pijnlijk. Je hebt het gevoel dat alle zekerheid weg is, of je kracht, of je waarde; wat die ander ook maar vervulde. Als je iemand verliest voel je precies het gat dat die ander voor jou vulde.

In een relatie vul je elkaars gaten maar ten dele. Zodra de ander verandert, of iets zegt of doet waardoor je je ongelukkig voelt, dan voel je het gat weer: "O, hij/zij vind me waardeloos." Je voelt je boos en gekwetst als het gat bloot komt te liggen.

Met die boosheid verdedig je jezelf tegen het voelen van het gat. Verdriet, woede, jaloezie, haat, angst: ze zijn vaak het gevolg van gaten. De rode knop, die dergelijke emoties triggert, dekt dus altijd een gat toe: het is een reactie om de pijn van het gat niet te voelen.

Als je geen gaten hebt, dan heb je die reacties niet. Dan voel je je liefde, mededogen, eigenwaarde, kracht, wil, vrede, etc., vanuit je essentie. Dat zijn geen reacties, maar zijnstoestanden.

Emotie is waardevol omdat ze je wijst op het punt waar essentie verloren is gegaan. Sommige mensen zijn niet alleen afgesneden van hun essentie, ze zijn ook nog eens afgesneden van hun emotie. Ze zijn erg ver van zichzelf.

Verlies en scheiding geeft je de kans je gaten te ontdekken. Als je dan bij de pijn blijft en dat niet probeert met iets anders toe te dekken, heb je de kans om de leegte te voelen, om het gat te gaan zien.

Door in die leegte te blijven vind je misschien het aspect van je essentie terug dat je kwijt was, en dan verdwijnt het gat. Zo herwin je jezelf en ben je voor eens en voor altijd vervuld.

Dit is een pijnlijk proces. Als je relatie wordt verbroken en je het gevoel hebt dat je je zelfrespect kwijt bent, als je dan kunt blijven bij dat gevoel, het aandacht schenkt, en diep in dat gevoel gaat, dan zie je misschien het gat, en begrijp je de bron ervan, herinner je je misschien het patroon van gebeurtenissen die jouw verlies van eigenwaarde veroorzaakt hebben.

Als je op het diepste niveau gaat door de pijn van je vroegere moeilijke ervaringen kom je in de buurt van het gat zelf en dan kan je de herinnering ervaren aan wat verloren is gegaan. Als je dat ervaart zal de verloren essentie weer gaan stromen. Liefde, vrede, eigenwaarde, kracht, wil, dat zijn aspecten van essentie die je dan ervaart. In plaats van woede te ervaren, ervaar je kracht, rustige kracht; in plaats van je meerder- of minderwaardig te voelen, ervaar je eigenwaarde; je ervaart jezelf als een afgeronde aanwezigheid die vol en krachtig is.

Mensen verzetten zich vaak tegen het diep voelen van verlies. Als je in de buurt van het eigenlijke gat komt geloof je misschien dat het je zal verslinden. Als het werk aan jezelf je dicht bij het gat van liefde brengt voel je je misschien bedreigd door verschrikkelijke eenzaamheid en leegte.

Andere gaten brengen iets naar boven dat je het gevoel geeft van dreiging van totale vernietiging. Maar de ervaring met dit soort werk is, dat als je je niet verzet tegen het voelen van een gat en niet tegen het voelen van de pijn van het stolsel, dat de feitelijke ervaring van de leegte daarachter niet pijnlijk is. Integendeel, juist die leegte laat de essentie naar boven komen, die het gat doet verdwijnen.

Onze maatschappij leert ons om onze gaten te vullen van buitenaf. Eigenwaarde, liefde, kracht, etc., het moet van buiten komen. We zeggen dat het prachtig is om verliefd te worden, carriëre te maken, succes te hebben/ anderen te helpen. De maatschappij is ingericht op de behoefte om elkaars gaten te vullen. Alle reclame speelt daar op in.

De maatschappij is het product van valse persoonlijkheid en het huis van valse persoonlijkheid. Zij is wat valse persoonlijkheid onderhoudt en voedt. Dit alles is verdediging tegen het voelen van gaten. Onszelf toestemming geven die gaten te voelen en erdoorheen gaan is moeilijk omdat alles in de samenleving zich ertegen verzet. Alle mensen om je heen, waar je ook kijkt, proberen gaten te vullen en zij voelen zich bedreigd als jij niet probeert de jouwe op dezelfde manier te vullen. Dan maak je anderen dikwijls bewust van hun eigen gaten.

De valse persoonlijkheid probeert altijd het gat en de pijn te mijden; is op zoek naar genot. En zodra er iets gebeurt wat het gat aan het licht brengt doet het pogingen om het weer toe te dekken: als je je gedeprimeerd voelt zoek je iemand die je een aai over je bol geeft; als je jezelf niet lief vind zoek je iemand die jou aardig vindt. Dit gaat automatisch en lijkt de normale en beste weg. Je gelooft volledig in die strategie: als je maar de juiste persoon hebt gevonden, of nog iets meer carriëre maakt, dan zal alles goedkomen.

Het kost mensen doorgaans veel tijd voor ze inzien: het proberen te vullen van gaten werkt niet. Het vergt erg diep graven om een spaak in het wiel van het valse persoonlijkheidsmechanisme te steken, het wiel de andere kant op te draaien en naar essentie terug te keren.

De theorie van de gaten Samenvatting van A.H. Almaas' theorie van de gaten in: De innerlijke diamant, Deel 1, Kenmerken van het Zelf. Hoofdstuk 2.

Bron: http://web.archive.org/web/20070329235656/http://www.meningsvorming.nl/almaasgaten.html (hiernaartoe gekopieerd als backup voor't origineel).

Externe links

• http://www.ahalmaas.com/