Het geld van de toekomst/Conclusies: duurzaam geld
| ← |
Instabiliteit van de munteenheid: kosten voor de zakenwereld |
Het geld van de toekomst ({{{page}}}) |
→ |
Het moge op het eerste gezicht vreemd lijken dat ondernemingen deze functie van het scheppen van een munteenheid als publiek goed op zich nemen. Maar het is ook nuttig dat we ons herinneren dat de zogenaamde nationale munteenheden in werkelijkheid een vorm van ondernemingsgeld zijn, uitgegeven door particuliere banken, zoals is uitgelegd in de Introductie en in hoofdstuk 2. Merk ook op dat de banken en de financiële dienstverleningsindustrie niet buiten het GRC proces worden gehouden: financiële instellingen zouden diensten kunnen verlenen met de Terra als nominale waarde, precies zoals ze nu doen voor elke rekening in vreemde valuta.
Er bestaat zelfs een historisch precedent voor een door zakenmensen te nemen internationaal initiatief: het Hanzeverbond (1367–1500); zie kader.
Maar de tegenwoordige versie van zo’n functie zou heel anders zijn dan van de historische Hanze. Het zou meer wereldwijd dan regionaal moeten zijn, het zou meer een open systeem van publieke dienstverlening moeten zijn dan een kartel, en het zou huidige wettelijke en financiële concepten en communicatietechnologieën moeten gebruiken (bijvoorbeeld internet) om die functie te implementeren.
Waar het uiteindelijk op aan komt is de vraag of de kopstukken van de zakenwereld bereid zijn of in staat zijn de verantwoordelijkheid voor hervorming van het huidige monetaire stelsel op zich te nemen, door middel van een particulier initiatief dat kan helpen de zakenwereld waarlijk duurzaam te maken. Het Zweedse woord voor ‘business’ is Näring Liv (letterlijk ‘levensvoeding’). Een initiatief voor een Terra door een alliantie van ondernemingen zou één manier zijn om dit echt waar te maken. Het zou ook een zeer effectieve manier zijn voor zakenlieden om te ontkomen aan het voortdurende conflict tussen de prioriteiten van aandeelhouders en hun eigen persoonlijke zorgen voor duurzaamheid op de lange termijn, of die zorgen nu voortkomen uit openbare druk, persoonlijke ethiek of de toekomst van hun kleinkinderen.
‘Wij hebben de wereld niet gekregen van onze ouders, zij is door onze kinderen aan ons te leen gegeven.’
(Bord in de Zaal voor Biodiversiteit van het Museum voor Natuurlijke Historie in New York) |
Sommige mensen zullen zich wellicht verbazen over het voorstel dat ik in dit hoofdstuk heb gedaan omdat dit voorstel geheel vóór internationale ondernemingen lijkt te zijn, in het bijzonder nadat ik in ‘Het Corporate Millennium’ (hoofdstuk 4) heb duidelijk gemaakt dat er enige risico’s zijn verbonden aan het scheppen van een nieuw de facto monopolie van munteenheden van particuliere ondernemingen. Mijn voorstel betreft echter niet het scheppen van zo’n monopolie. In plaats daarvan wordt een wereldwijde ondernemingsmunt aanbevolen tegelijkertijd met het invoeren van plaatselijke complementaire munteenheden voor sociale doeleinden (hoofdstuk 5 t/m 7). Bovendien ben ik ervan overtuigd dat we geen wereld van Duurzame Voldoening kunnen scheppen zonder de betrokkenheid van ondernemingen. Dit zijn immers organisaties die op dit moment de belangrijkste vormgevers van onze toekomst zijn, of we dat nu leuk vinden of niet.
Waar het hier om gaat is evenwicht. Dat evenwicht wordt niet bereikt als we de meest actieve componenten van onze samenleving buitensluiten. Hoe alle stukjes van de puzzel, inclusief de Global Reference Currency, op elkaar aansluiten om zo’n evenwicht dat leidt tot Duurzame Voldoening te bereiken, is het onderwerp van het volgende en van het laatste hoofdstuk.